Hue, Zuid Vietnam

7 februari 2019 - Hue, Vietnam

We treffen het enorm met het weer. De reisleider, die al erg ervaren is, hij is inmiddels 70, heeft in deze streek nog nooit zulk mooi, helder, zonnig weer meegemaakt.
Hij heeft ook allerlei extra excursies, die hij de kersen op de taart noemt. Zo had hij voor deze ochtend de Paradise Cave op het programma staan, een grot die pas in 2005 is ontdekt.  Wij hadden zo van " weer een grot, dat hebben we inmiddels wel gezien". Hij prees de grot ech zo aan; zeker de mooiste grot van Azie en waarschijnlijk van heel de wereld. We zouden er ook naartoe lopen, door de jungle.
Corri en ik hebben de taken verdeeld, ik ging mee naar de grot en Corri moest verplicht uitslapen.
De omgeving was erg mooi, we liepen door de jungle en hoorden, raar maar waar, oerwoud geluiden. 
Het eerste stuk met een electrisch auto-tje, daarna nog een pad van 570 m lengte, die 400 m omhoog ging, dus redelijk stijl. We waren er om 8.00 uur en daardoor waren we de eersten die de grot in gingen vandaag.
We moesten eerst met de trap naar beneden, je kwam daardoor in een impossante omgeving. 
De grot is 31 km lang, wij lopen 1 km de grot in. De grot is immens groot en erg mooi, veel verschillend gevormde stalagmieten en stalactieten en veel verschillende kleuren. Ik weet niet of het de mooiste ter wereld is, maar zal zeker ergens in de top staan. Voor mij de moeder der grotten, ik hoef geen andere meer te zien.
Toen we richting uitgang gingen kwamen er ook andere groepen in de grot en werd het al snel erg luidruchtig. Sommige gidsen, o moeders hadden een microffon bij met versterker.

Het is de 3e nieuwjaarsdag, de dag dat traditioneel de kippen worden geslacht.
De mensen die we tegen komen zijn nog allemaal vrolijk en roepen Hello en Happy New Year.
Toen ik een meisje antwoord met Xin Chao, draaide ze gelijk lachend om; "oh you speak Vietnamees".
Nou nee, zo goed had ik niet opgelet bij die ene les, dus ik moest haar teleurstellen.
Over het algemeen vinden mensen het wel leuk als je ze in het Vietnamees groet en we hebben ook wel gemerkt dat we op plaatsen waar niet zoveel europeanen komen, stiekem worden gefotografeerd, Ik ben zelfs al met een paar Vietnamese meisjes op de foto gegaan.

De rest van de dag stond in het teken van de oorlog.
Eerst zijn we naar de Vinh Moc tunnels gegaan, dit ligt iets boven de toenmalige grens tussen noord en zuid, aan de zee. Er is in dit gebied onnoemelijk veel gebombardeerd, want de Amerikanen geloofden dat via Vinh Moc de vietcong van voedsel en wapens werd voorzien. Ze wilden door de bombardementen de bewoners dwingen om de streek te verlaten. Het dorpje wat hier stond, wat volledig uit strohutjes bestond was helemaal weggevaagd. 
De mensen konden eigenlijk nergens heen en wilden ook het gebied van hun vooroudrs niet verlaten, maar ze moesten hier ook blijven juist in verband met de bevoorrading van de vietcong. Dat werd gedaan vanaf een eilandje 28 km voor de kust door zelfmoord escaders, omdat de kans op overleven niet groot was.
Omdat ze niet weg mochten uit dit gebied zijn ze de tunnels gaan bouwen, eerst 10 meter en later 30 meter diep, om naast de bevoorrading via de tunnels, ook te kunnen schuilen bij bombardementen. Ze zaten zolang in de tunnels, waar tussen de 300 en 600 mensen in konden, dat ze ook kraamkamers, familiekamers etc. hebben gemaakt en dat kinderen er ook les kregen. Wij zijn de tunnels in geweest, indrukwekkend, als je beseft wat hier allemaal gebeurd is. Ook niet erg ruim, maar ze zijn dan ook niet gemaakt voor de forsere westerlingen. In de kraamkamer in deze tunnel zijn zelfs 17 kinderen geboren. 1 van die kinderen kwamen we tijdens de rondleiding tegen.
Ook zijn we de Hien Luong brug, die de oude grens vormt tussen noord en zuid over gewandeld. Toen de grens open ging werden families weer herenigd, zo ook wij.

we hebben vandaag teveel gedaan om allemaal op te schrijven, dus ik stop er mee. Oh ja, we hebben nog een mooie spin gezien. Ik zei tegen Corri; hou je hand er bij, zodat op de foto is te zien hoe groot hij is. Maar Corri en een spin dat gaat nooit samen op 1 foto passen. Het is trouwens een Wood Spider, ongevaarlijk, groter als je hand en hij spint het grootste web van alle spinnensoorten.

Ik wordt me steeds meer bewust dat ik de blog voornamelijk voor mezelf schrijf. Corri is al 2 dagen achter elkaar in slaap gevallen terwijl ik ze de blog liet lezen. 

 

Foto’s