Phan Thiet

Hier in deze mondaine internationale badplaats hebben we een hotelkamer waarvan het raam niet goed afsluit, waardoor het straatgeluid zo de kamer in stroomde, maakte dat we niet zo fris en fruitig zijn opgestaan als gisteren.
Corri heeft een afdruk van een springveer van het matras in haar rug staan, ik lag aan de goede kant van het bed.
het is 14 februari; valentijnsdag. Wordt hier ook gevierd, maar heb er weinig reclame voor gezien. Corri was wel voorbereid, want er lag een doosje met hartvormige bonbons naast mijn kussen toen ik wakker werd.
Chocolade wel te verstaan, want volgens de reisleider bedoelt een meisje hier iets anders als ze je een bonbonnetje op straat aanbiedt. De reisleider was trouwens ook voorbereid, want hij had voor iedereen een sleutelhangertje voor valentijn.
Over het algemeen is Vietnam hardstikke veilig, maar in deze plaats hebben de meisjes een trucje, met name als je alleen loopt, ze rijden dan met de scooter tegen je aan en in de consternatie die dan ontstaat worden je zakken gerold

We gaan naar de Po Nagar tempel waar we gisteren al voorbij reden toen de tempel overbevolkt was met mensen. We gaan nu vroeg, voordat de andere excursies beginnen, zodat we weer het rijk alleen hebben. Hier geen lendedoek om je blote knieen en schouders te bedekken voordat je de tempel in gaat, maar een hele jas. Ik groet iedereen van de groep die ik tegen kom met: "dag dokter".
Het is een hindoeistische tempel uit de tijd van het Champa rijk, en is ergens voor het jaar 800 gebouwd.
De nazaten van dat koninkrijk, de Cham wonen nog steeds in deze streek. 
We rijden verder zuidwaarts en moeten stoppen voor een spoorwegovergang.
2 meisjes schuiven de spoorbomen dicht en een mannetje vlagt op het spoor ten teken dat het veilig is.
De trein rijdt voorbij. In de reisbrochure ziet zo'n treinreis door een Aziatisch land er leuk uit, maar ik zie in de trein geen vrolijke, maar verveelde en sombere gezichten. Alternatief is reizen per slaapbus, deze rijden ook tussen noord en zuid. Maar als toerist wil je daar helemaal niet in zitten. Deze bussen scheuren over de Highway-1. Ze hebben geen buschauffeurs, maar kamikazepiloten. Je hoort ze al van verre luid toeterend aankomen, voordat ze voorbijvliegen. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat je daar als passagier in kunt slapen, ze toeteren bijna constant. Later rijden we drie van deze bussen voorbij, omdat ze elkaar geraakt hebben en langs de kant staan.

Ik heb al bij een vorige reis vertelt over de dure vogelnestjes, waar ze onder andere soep van maken om na een ziekte weer op krachten te komen. Ze maken er ook drankjes van en koeken. We kopen koekjes, Sanest cake, die ook van nestjes zijn gemaakt, zijn ook iets duurder, maar lijkt verdacht veel op onze pennywafel.
Ze hebben hier een rotsheuvel nagemaakt, eerst denken we dat het krioelt van de vogels, maar als we dichterbij komen zien we de luidsprekers, waar het harde vogelgeluid uitkomt. Dat doen ze om vogels te lokken die dan op de rots de vogelnestjes moeten maken. Ik heb geen vogel gezien.
Wat je tijdens zo'n reis niet allemaal leert, ik dacht altijd dat vissaus voor bij de vis was. We hebben nu gezien en geroken hoe het gemaakt wordt, volgens het originele recept. Je neemt een vat, doet daar sardientjes, zout en water in en laat dat 2 jaar staan (kun je voorstellen hoe het ruikt?), dan laat je het overlopen in bassins, en laat het uitdampen waardoor het zout uitkristaliseert en wat je over houdt is heerlijke saus, om te dippen of mee te koken. De gids liet wat in een schaaltje doen, zodat we konden proeven, daarbij ging het meeste over zijn shirt. Hij zit nu voor in de bus lekker uit te dampen. Ik had het niet verwacht, maar de saus smaakte wel lekker.

In de streek waar we nu zijn heb ik niet het gevoel dat we in Vietnam zijn. Hele droge streek, het landschap veranderd van wit, geel naar rood, maar is allemaal zand. Hoge duinen, waar ze met buggy's op rijden en vanaf glijden. Je kunt meeglijden van de duin af, maar je moet zelf maar zorgen dat je weer boven komt.

We komen aan op ons resort voor de komende 2 nachten. Het is prachtig, een oase van rust en ik kijk, terwijl ik dit schrijf, zittend op bed, zo op het strand.
Ik moet nu even langs het restaurant, een valentijnsmenu reserveren, nog wat goed te maken, omdat ik vanochtend niets had. Kost me meer dan 1 miljoen VND, maar ja, je moet er wat voor over hebben.

Het is inmiddels 22:00uur. Ik denk dat er weinig mensen zo'n romantisch valentijnsdiner hebben gehad als wij. We zaten in een restaurant, enkele meters van de bruisende golven aan een valentijnsmenu, terwijl op de achtergrond de Valentinesingers engelse liedjes zongen.
Bij terugkomst in ons huisje, hadden ze de gordijnen al dicht gedaan, de klamboe opgehangen en zelfs het dekbed teruggeslagen. Op het nachtkastje lag een verhaaltje voor het slapen gaan en een kistje waar twee stukken koek in zaten, sweet dreams.