Hoi An, slap the bull

Het is zondagochtend 7 uur en er rijd een geluidswagen door de straat, je weet wel zo'n auto met veel te grote luidsprekers op dak gebonden, zoals vroeger bij ons rond reed als het circus in het dorp was. Ik weet wel dat als circus Rens bij ons al om 7 uur op zondagochtend had rondgereden hij veel eerder failliet was geweest.
Hier is dit een mooie tijd. De auto riep op om kaartjes te kopen voor een of ander gebeuren.
In de ochtend zijn sommige wegen nat, niet van de regen, maar de wegen worden schoon gespoten. Ook lopen ze dagelijks te vegen en vuil op te ruimen.
Zeven uur, maar wij waren toch al wakker, want we gingen weer fietsen. Alle fietsen stonden al klaar op de stoep voor het hotel. De tour ging niet door zo'n mooi natuurgebied als de vorige keer, maar over het platteland en door de rijstvelden. Het leek wel of we met een groep japanners aan het fietsen waren, elke 20 meter stoppen om weer een fotootje te maken. Ik denk dat we op een ochtend zo'n 12 km gefietst hebben.
Ze zijn in de goep trouwens ook van de stappentellers (gezonde mensen) We halen elke dag ruimschoots het aanbevolen aantal. Van de week zaten we voor 10 uur 's ochtends al op 10.000 stappen. 

Ondanks zondagochtend werd er gewerkt op de velden. De rijst was hier nu zover dat ze deze aan het uitdunnen en verplanten waren. Ook op de andere tuintjes, wat nog het meeste weg had van volkstuintjes, maar dan heel erg netjes bijgehouden was men bezig. Sommige hadden een sproeiinstallatie, maar er werd nog veel op de traditionele manier gesproeid. Sproeien is hier wel nodig en onze sterke Corri heeft ook nog een rijtje voor haar rekening genomen.
Er kwam nog een mannetje van 96 jaar gedag zeggen. De reisleider kent deze man al jaren, hij kwam altijd met zijn vrouwtje even langs. Ze liepen dan vanuit hun huisje over het pad naar de achterkant waar de tuintjes zijn. Dat pad kan glad zijn en zijn vrouwtje is gevallen. Ze was 93 jaar en had haar been gebroken. De reisleider is toen nog een keer langs geweest, ze lag niet op bed, maar op een harde houten plank zoals ze dat daar doen. Het been kon niet meer gezet worden, of dat deden ze niet meer door de leeftijd. Ze lag weg te kwijnen van de pijn en at niet meer, ze is 3 maanden geleden overleden. De reisleider vertelde dat ze altijd samen kwamen kijken als hij met een groep langs kwam en dat ze dan altijd hand in hand stonden. Nu kwam het mannetje alleen aanlopen, op zijn hoed had hij de hoed die van zijn vrouw was geweest en die legde hij naast hem neer.
Het leven is hard en ook mooi, het mannetje is toch weer vrolijk volgens de reisleider, al weet ik niet, als ik het baasje zo zie, of hij nog veel beseft.

Ken je de film Wild Hogs? Een leuk stukje daaruit is "slap the Bull" 
 https://m.youtube.com/watch?v=dclkcFUDTj0
Zoiets hebben we ook gedaan, nou ja, sommigen waren bang dat het zo zou eindigen.
We hebben op een waterbuffel gezeten, was wat lastig om op te klimmen en Corri was bang dat ze er aan de andere kant weer af zou vallen.
Ik heb een Belgische vriendin in de groep en we mogen elkaar graag een beetje pesten. 
Ik maak wel eens een fotootje, of sta nog ergens te kijken en ben dan pas terug bij de groep als de reisleider klaar is met iets uit te leggen. Dus ik had tegen mijn vriendin gezegd dat ik het plezant vond dat we met zoveel ouderen reisden, omdat de reisleider nu toch alles tig keer moest herhalen, ik het verhaal altijd wel een keer meekrijg.
's ochtends bij het ontbijt komt ze naar me toe en zegt dat ik wel kan gaan, want ze hebben geen kaas bij het ontbijt......
Nu zit ze op de waterbuffel en roept; " oeh hij slaat me met zijn staart", roep ik terug; "awel, dat is niet zijn staart waar hij u mee slaat hoor"

We hebben ook nog aan tobbedansen gedaan, dankzij de Fransen. De Fransen begonnen ooit met het heffen van belasting op bootjes. Een bootje is een ding met een punt aan de voorkant. De vissers in deze regio konden deze extra belasting niet opbrengen en vonden een maas in de belastingwet. Ze maakten van bamboe ronde tobbes, zodat ze konden vissen en de belasting ontweken, want dit werd niet als boot gezien. 
Geen wild getobbedans voor ons, we hebben wel geprobeerd om krabbetjes te vangen. Deze zitten tussen de wilde-water-kokosnoot-planten. Het blad van deze plant is symbool voor Vietnam. Van die bladeren maken ze van alles, wij kregen een van blad gemaakt  ringetje en kroontje, voor op ons hoofd. De vruchten van deze plant hebben wij, zonder dat we wisten dat die van deze boom kwamen, in gedroogde vorm als decoratie thuis.

Na de tobbes nog een stukje gefietst en daarna zijn we per boot weer naar het centrum gebracht. Laat ons nou toevallig uitstappen bij de winkel waar je kleding, tassen en schoenen kunt laten maken. Het leek Corri wel leuk om een tas te laten maken, naar eigen ontwerp, maar leg dat maar eens fatsoenlijk uit in het Vietnamees/Engels/Gebaren-taal. En dan nog de kleur, de voering, de rits, het hengsel, de kleur stiksel uitzoeken (Waar haal ik het geduld vandaan) Maar goed, kind weer blij, althans voor nu, want de tas is morgen pas klaar, dus is nog spannend of het wel goed is overgekomen.
De verkoopsters vroegen een aantal maal of ik geen schoenen wilde laten maken, ook Corri vroeg het een paar keer. Eerst had ik al zo'n beetje toegezegd, maar het had al zo lang geduurd met die tas, dat ik er geen zin meer in had en er vanaf zag. 's Avonds liepen we terug naar het hotel en viel ik bijna met mijn sandalen (en door mijn sandalen) over een tegel. Ik zei tegen Corri; Waarom heb ik geen schoenen laten maken.

Hierna moesten we nog eten, we waren in de buurt, dus besloten we bij onze vriend de kok van de vorige avond te gaan lunchen. Club Sandwich met friet, even iets anders dan rijst. We zaten dicht bij de deur en toen we zaten te eten kwam er een hondje binnen lopen. Ik liet per ongeluk een stukje kip vallen en ik had er een vriendinnetje bij. Ik zei;"zit", maar besefte direct dat het hondje natuurlijk geen Nederlands verstaat. Tot mijn verbazing ging hij zitten, ach wat een lieverd, oeps daar viel weer een stukje kip. Er lopen hier meer hondjes en Corri zei dat ze nog geen hond had horen blaffen. Ik zei dat ze dat bewust niet doen, omdat ze geen aandacht willen trekken. Voor ze d'r erg in hebben liggen ze zomaar op bord als warme maaltijd.
In het restaurant waar we 's avonds aten stond wel "chien" op het menu; eeks,we dachten dat het hond betekende, maar bleek later "wild" te zijn, hebben we niet besteld hoor.
Ik heb Noodle soup gegeten, wat achteraf een hele maaltijd bleek te zijn. Ik had het eigenlijk als voorafje besteld met nog een hoofdgerecht erna.....

Wel lekker om ook eens een aantal dagen op dezelfde plek te blijven, zo hebben we de tijd om ook eens in het zwembad te duiken, toevallig net terwijl het happy hour is bij de zwembadbar.
Heerlijke vakantie!