Qui Nhon

Vanavond in het seagull hotel aangekomen, mooi hotel, kamer met uitzicht op het strand. Klinkt goed toch? Alleen wat harder klonk, door heel het hotel heen, is de karaoke die bezig was in de zaal naast de receptie in het hotel. Een zaapl vol vietnamezen die kei en keihard vals zingen. Tel daarbij op de kermis die naast het hotel staat met harde muziek en waar een atractie bij staat die elke minuut een melodietje laat horen wat veel weg heeft van een irritant, eng lachje. Herrie! Maar het is nu half tien en alles is rustig. We hebben gegeten in het hotel en ze hebben net naar de kamer gebeld om te vragen hoe we het eten en de bediening vonden. (Dat maak je niet vaak mee) Helemaal super natuurlijk, alleen een beetje lawaaiig. 

We hebben vandaag in een vissersdorpje rondgelopen, waar ze een project hebben om de huizen te beschilderen.

We hebben bij oorlogsgraven gekeken, een monument, beeld van een moeder die 9 kinderen en 2 neefjes in de oorlog heeft verloren. Ook bij het museum van Dang Thuy Tram, een meisje van 25 jaar die als vrijwilligster in de crontlinie arts was voor de vietcong. Ze heeft een dagboek geschreven, dat uiteindelijk bij haar moeder terecht is gekomen en is uitgegeven (net als onze Anne Frank). Van de opbrengst is een eerste hulp post opgericht in 2005. Zag er nu al wel wat vervallen uit.

Wat op iedereen vandaag de meeste indruk heeft gemaakt was het bezoek aan het museum in My Lai. (Het is echt heftig, dus niet verder lezen als je daar gevoelig voor bent) Hier hebben de amerikanen op 16 maart 1968, 500 burgers vermoord. Vrouwen, kinderen en ouderen. De amerikanen schoten op alles wat ze zagen bewegen, mensen zijn van dichtbij door het hoofd geschoten. Alle woningen zijn in brand gestoken. Het was een slachtpartij. Bij de vermoorde mensen was niemand die enige bedreiging vormde. Het Nederlandse brandpunt heeft er in 1993 een documentaire van gemaakt, die hier werd vertoond. Je hoort een oma aan het woord waarvan de hele familie is vermoord, alle kinderen en kleinkinderen. Een meisje die alleen is overgebleven en die toen ze uit de schuilkelder kwam haar zwangere buurvrouw zag liggen, waarbij ze met een bajonet in haar buik hadden gestoken, waardoor de beentjes van de ongeboren baby naar buiten bungelden. Het bezoek aan de plek waar dit is gebeurd was erg aangrijpend, iedereen van de groep was stil toen we hier weggingen. Het zal er wel mee te maken hebben dat we inmiddels zoveel rondom de oorlog hebben gezien en dat we de vietnamezen hebben leren kennen als heel erg vriendelijke mensen. We komen straks terug als experts over de Vietnam oorlog.

Luitenant Calley, die het bevel had over de compagnie die het bloedbad heeft aangericht, zei dat hij alleen bevelen opvolgde. Hij is tot levenslang veroordeeld voor oorlogsmisdaden, maar hij heeft geen dag in de gevangenis gezeten, omdat Nixon hem gratie verleende.